Zon

De zon komt op in het kalifaat. Die zin schoot me vanochtend te binnen en schrijf ik op. Ik weet niet waar deze zin mij brengt. Zelfs de letterlijke betekenis heeft een symbolisch randje. De zon schijnt nu volop in Nederland, maar diezelfde zon kwam vanochtend op in Irak, Syrië en Libië. Een uurtje eerder zelfs. De zon verlicht de verwoeste straten van Mosul in Irak, en alle wegen naar het front; ergens rijdt op dit moment een colonne strijders onder diezelfde zon door een woestijn en staan vluchtelingen bij een hoog hek aan de grens.
Hier in Almere ligt de tuin wit van de nachtvorst in het strijklicht. Het is nog vroeg. In ons ecologische wijkje slapen de mensen nog, of ze rommelen net als ik wat rond in pyjama en kamerjas. De buurman laat de hond uit. Een ander begint aan zijn hardlooprondje. Dit is het contrast, zoals je ziet aan het begin van een oorlogsfilm. Mensen gaan hun gangetje. Er is niets aan de hand. Een mooie zondag ligt voor ze. Ergens ver weg bulderen de kanonnen en rukt de vijand op. Nu nog onhoorbaar en onzichtbaar, maar naar verluid komt ze steeds dichterbij.
De zon komt op in het kalifaat. Er zijn mensen in Nederland die geloven in de overdrachtelijke betekenis daarvan. Zij trekken naar het front en voelen zich de kruisvaarders van de 21e eeuw met de heilige opdracht de weg te bereiden voor het einde der tijden en de komst van de Messias. Geweld is voor hen net zo vanzelfsprekend als dat de zon om de aarde draait. Daar helpt geen logische redenering tegen. De Verlichting die ons de stoommachine bracht en vliegtuigen en Ipads en medicijnen, legt het af tegen het rotsvaste geloof in wijzen en profeten – we zouden ze nu medicijnmannen noemen – van vijftienhonderd jaar geleden. Er is één troostrijke gedachte: ook in het kalifaat gaat de zon weer onder.