Wraak

Wraak, daar zijn vrouwen goed in. Ik had die uitspraak al eens eerder gehoord, maar de afgelopen dagen kreeg ik eindelijk een toelichting. Het genootschap waar ik lid van ben, kwam donderdagavond bij elkaar in het gevangenismuseum van Veenhuizen. Het genootschap voor communicatiemanagement, zoals het heet, komt drie keer per jaar bij elkaar en bestaat uit 10 personen: 5 mannen en 5 vrouwen. Allemaal in de leeftijd van rond de 50 jaar. Er zijn er maar 3 die een stabiel huwelijk hebben. De rest is gescheiden of ermee bezig.
Hoewel het genootschap er in de eerste plaats is om met elkaar van gedachten te wisselen over het communicatievak, gaat het in ieder geval over de liefde of het ontbreken daarvan. En dan gaat het over kinderen die boos en verdrietig zijn, over spullen die achterblijven, over vreemdgaan en over alimentatie. Dat laatste is in de ogen van de mannen het ultieme wraakmiddel, waar vrouwen optimaal gebruik van maken. Ze gaan expres niet werken om de alimentatie maar zo hoog mogelijk te houden. Ze gaan zeker niet samenwonen met hun nieuwe lover, want dan is het meteen voorbij met de alimentatie. Ze houden strak in de gaten of de ex niet meer gaat verdienen, want dan moet ook de alimentatie omhoog. En dat geldt ook als de ex gaat samenwonen met een goedverdienende partner.
Ze zal hem hebben. Dit is haar wraak voor zijn gemakzucht, zijn testosteron, zijn nieuwe vriendin, en, zegt ze, voor haar offer voor zijn carrière. Voor de man die nog niet gescheiden is, maar er wel stiekem over denkt, zijn deze verhalen op zijn minst ontmoedigend, zo niet afschrikwekkend. Je haalt het na zo’n avond wel uit je hoofd.
Alimentatie betaal je twaalf jaar. Dat voelt voor een vijftiger als de rest van zijn leven. Nu schijnen mannen heel goed te zijn in boete doen.