Wind

Nog leuker dan taal is rekenen. Gisteren las ik in Windnieuws, dat een grote windmolen van 80 tot 120 meter hoog, goed is voor zo’n 2000 huishoudens met een gemiddeld verbruik van 3000 kilowattuur. Dat soort molens, zo hoog als de Carltontoren in het centrum van Almere, wordt op dit moment gebouwd aan de dijk bij Urk.
Almere bestaat ongeveer uit 80.000 huishoudens. Daarvoor hebben we dus 40 van die grote molens nodig. Dat is te overzien. Anticiperend op elektrische auto’s en de groei van de stad, zou ik meteen maar ruimte zoeken voor 50 molens. Naar eigen inschatting zal elke molen een hectare nodig hebben om elkaar niet de wind uit de zeilen te nemen. We zetten ze bovendien liever allemaal bij elkaar om de horizonvervuiling te beperken. Daarom hebben we in Almere één grote kavel nodig van 50 hectare. Die kavel kun je van de Domeinen kopen voor 15 miljoen euro.
Zo’n grote molen kost zelf ongeveer 5 miljoen euro. Als je ze allemaal tegelijk neerzet kun je misschien nog wat schaalvoordelen halen, maar een windmolenpark met 40 molens met alles er op en eraan, zou dus neerkomen op een investering van – laten we het naar boven afronden: 200 miljoen euro.
Groene stroom voor 80.000 huishoudens in Almere kost dus 2500 euro per huishouden. Laten we zeggen dat een windmolen vijfentwintig jaar meegaat, dan krijgt elk huishouden vijfentwintig jaar lang elk jaar 3000 kilowattuur geleverd voor 100 euro per jaar. Dat is 3 cent per kilowattuur!
Dat is toch ver onder de kale kilowattuurprijs (7 cent) die een gewoon energiebedrijf rekent. Als ik nog een beetje rente reken, distributiekosten en wat opslag hier en daar, dan blijf ik daar nog steeds ruim onder en kan ik mensen die dicht bij de windmolens wonen nog korting geven ook.
Dit heb ik nu altijd. Als ik begin te rekenen met windenergie dan heb ik geen subsidie nodig. Ergens zal er dus wel een fout in de redenering zitten. Wie het weet, mag het zeggen. Ik reken ondertussen nog even vrolijk verder.