Verhoeff

Als we zaterdagavond even na achten binnenkomen, is er in Café Verhoeff aan de Zeedijk in Amsterdam, de beste tafel vrij. De uitbaters, een grote stevige man met dikke armen en zijn kleine blonde vrouw, herkennen ons. We zijn hier de afgelopen maanden vaker geweest. Het is een klein café, waarvan je het gevoel hebt dat het al vol is, als er nog niemand is. Er staan een leren loungebank, een piano en zes kleine tafeltjes, waarvan drie in het gangetje richting de toiletten.
Aan de bar hangen twee oude mannen en aan de tafel bij het raam, links van de deur, zitten drie stevige vrouwen. Aan de andere kant, ingeklemd tussen raam en bar zit een groter gezelschap, stamgasten zo lijkt het.
Wij zijn hier om te hartenjagen, een kaartspel dat onze vriendin uit Limburg zo leuk vindt dat ze er speciaal voor naar Amsterdam komt om het met ons te spelen. Het café loopt ondertussen vol. Als ik opkijk zie ik ineens zes Duitse vrouwen op en rond de loungebank zitten, staan er een paar studenten aan de bar en zijn de vrouwen bij het raam vervangen door een groepje mannen.
Ons kaarttafeltje is een attractie. Amsterdammers kunnen niet anders dan zich ermee bemoeien. Vooral mijn blonde vriendin krijgt aanwijzingen van een man die daarbij een beetje over haar heen hangt. Dan komen de drie travestieten de zaak binnen die we eerder die avond al op de Zeedijk hadden zien staan. Ze zien er voortreffelijk uit in hun glimmende jurken, de exorbitante pruiken en hun hoge hakken. Eén van hen zakt tussen de Duitse vrouwen op de kleine loungebank voor een groepsfoto. Ze gillen en gieren. De feeststemming komt erin. Als André Hazes klinkt, zingt het hele café uit volle borst mee. Twee vrouwen beginnen te dansen op een oud Rock’nRoll nummer ook al is er bijna geen ruimte voor. Eén van de vrouwen stuitert steeds tegen onze tafel, zodat we onze glazen moeten vasthouden. Een rozenverkoper komt langs, een dronken man struikelt naar binnen. En weer naar buiten. Wij kaarten onverstoorbaar door. Het café loopt vol en weer leeg. Aan de bar zitten nog twee studenten, inmiddels in kameraadschappelijke omarming. Als we tegen half één de laatste punten tellen, hebben we vanaf onze kaarttafel heel Amsterdam gezien.

Dit bericht is geplaatst in samenleven en getagd , , . Bookmark de permalink. Reacties en trackbacks zijn beide momenteel gesloten.