Prinsenreceptie

In het huis waar we logeren hangen in de woonkamer de rood-geel-groene slingers en ballonnen, clowns en maskers, steken en vaandels. Links en rechts liggen verzamelingen bonte kleren, pruiken, hoeden en attributen. De schminkdoos staat op de keukentafel.
We begonnen zondagochtend met gebakken spek en ei en appelstroop uit Schinnen. De nacht was kort. Als we verkleed en geschminkt met het hele gezin de deur uitlopen, zijn we wat aan de late kant. Wij zijn vandaag een Chinees, een Arabier, een piraat, een tovenaar en een stoere puber. De laatste is vooral zichzelf. In de straten van Hulsberg hangen de rood-geel-groene vlaggen. Het prinsenpaar lacht ons toe vanaf de posters op de ramen.
Als we in het Gemeenschapshuis komen, is de receptie in volle gang. Ik tel zeker vier Raden van elf uit omliggende dorpen, die de felicitaties komen brengen aan de prinsenparen van Beumerwald: Prins Leon en Prinses Tiffany en Jeugdprins Kelvin en Jeugdprinses Jocelyn. Het Nootgeval, de zaate hermenie van Arensgenhout, staat net op het podium en blaast het paar toe. Ik zie de drumband staan en de vertegenwoordigers van de beide fanfares die het dorp rijk is. Ook de voetbalclub is er met velen.
Er zijn toespraken en cadeaus. Een duo muzikanten speelt alles aan elkaar met regelmatig een ‘buutemars’ en een onderstreept alaaf, alaaf, alaaf. Alles is spel en ook serieus. De rituelen geven houvast en legitimeren het feest. We zitten om één uur aan het bier en vullen een gezamenlijke pot met een man of tien. Ik zwerf door de zaal en zie mijn oude buurvrouw aan de bar, net als de boer uit Aalbeek, die ik elk jaar alleen hier spreek. Jong en oud mengt zich, van nul tot tachtig. Een meisje van anderhalf danst in haar bijenpakje op het podium. Het is al haar tweede carnaval. Vorig jarig lag ze in de buggy, die we op de statafel hadden gezet. Haar stinkluier herinneren we ons allemaal nog.
We haken in, als ons lijflied klinkt: ‘Geneet van ’t laeve, zolang es ger kentj.’ We zingen uit volle borst mee.