Polder

In het kleine wijkje de Buitenkans, waar ik woon, hebben de bewoners samen een buurthuis gebouwd, dat vorig jaar is geopend. Tussen idee en realisatie, zat ongeveer tien jaar. Dat duurde zo lang omdat democratie op wijkniveau niet simpelweg de helft plus één is. De grote meerderheid heeft al die jaren haar best gedaan om een klein groepje tegenstanders tegemoet te komen. Pas met een meerderheid van 90% durfden we aan de bouw te beginnen.
Rondom het buurthuis is een groot terrein dat we na de bouw wilden herinrichten. Behalve nieuwe beplanting, was er verharding nodig voor een klein terras en een fietsenrek. Ook daar hebben we twee jaar over gepraat. Een paar tegenstanders van het buurthuis, bleek mentaal niet meer in staat om aan deze democratie mee te doen. In stevige mails maakten ze ons allemaal duidelijk dat ze er niet mee eens waren, maar alternatieve plannen maakten ze niet. Bemiddelingspogingen mochten niet baten en uiteindelijk kwamen ze ook niet naar de vergadering, waar het plan werd vastgesteld.
Dit weekend stond de graafmachine klaar en lagen er grote bergen zand op de parkeerplaats. Zaterdagochtend vroeg stond mijn achterbuurman aan de deur. Hij had een mail gekregen van een advocaat uit Maastricht, waarin die namens twee buurtgenoten onmiddellijke staking van de werkzaamheden vorderde. Later die dag zou een aangetekende brief volgen met dezelfde strekking.
In Nederland zijn we niet gewend om elkaar voor de rechter te dagen. We polderen lieveren door, omdat we in geval van watersnood altijd weer op elkaar zijn aangewezen. Het fenomeen mandeligheid is ook typisch Nederlands. Samen eigenaar zijn van een stuk dijk, maakt je samen verantwoordelijk voor de veiligheid.
Wat in onze wijk gebeurt, is eigenlijk heel bijzonder. De twee eisers, eisen in hun aangetekende brief van alles van onze kleine gemeenschap. Maar ze zijn daar zelf onderdeel van. In feite roepen zij zichzelf op om samen met de rest van de buurt een nieuwe beslissing te nemen. De consequentie van hun gelijk zou zijn, dat ze zich weer met de buurt moeten verstaan en gewoon weer mee moeten doen aan onze kleine democratie. In de polder ben je eenvoudigweg nooit uitgepolderd.