Herhaling

We zoeken onze weg langs oude loodsen en schuren met vergeelde reclameborden: een autohandelaar, een vergeten dansschool, een massagesalon. Een man in overall sleutelt aan een auto, een andere man kijkt toe. Er zit een blonde vrouw op een plastic stoel.
Even verder, richting de kop van de doodlopende straat, zie ik links en rechts gloednieuwe flats van glas, staal en baksteen, vijfhoog met uitzicht op de Distelhaven en op het café dat we zoeken. We lopen onder een stalen boog door en komen aan op het terrein van een oude scheepswerf.
Hier is café De Ceuvel. Op de kade staat een gebouw van oude meerpalen, stukken container, een halve woonboot en steigerplanken. We lopen langs een klein scheefhangend podium en slalommen tussen een verzameling oude tafels en stoelen door. Het is zes uur en het terras zit vol. We gaan een trapje op langs de grote zitzakken en strijken neer op de veranda met een reling van dikke touwen. Voor ons ligt het Johann van Hasseltkanaal in de augustuszon.
Het publiek, veel jonger dan wij, loopt net als de uitbaters in ruime kleurige kleding. Ik zie baarden en dreadlocks, afgeknipte spijkerbroeken, haarbandjes, slippers en blote voeten. Er loopt een stel rond met een baby in een buidel. In een hoek achter de bar, zit een zwarte vrouw achter een laptop, haar hoofd deint mee op de muziek. Kinderen klimmen langs de touwen van de reling. Iemand springt in het water en zwemt een stukje rond.
Ik bestel vijf bier aan de bar, waar de jonge uitbaters samenwerken in een veel te kleine ruimte. En ik voel me ineens weer veertien. Hoe ik in de jaren zeventig mijn ogen uitkeek, in het kielzog van de generatie net iets ouder dan ik, die een gemeenschap bouwden rond hun idealen van recycling, vegetarisch eten en de vrije liefde. Ik was nog een kind en een buitenstaander, verdwaald in een kraakpand of een studentenfeest. Nu ben ik veel ouder dan iedereen hier op deze vrijplaats in de haven. Opnieuw sta ik aan de kant en kijk ik vol bewondering toe.