Figurant

Het was half zeven in de avond, volop licht, maar de winkels waren gesloten en de straten nagenoeg leeg. We liepen met zeven mensen in de binnenstad van Zwolle op weg naar een restaurant. De route liep van de spectaculaire boekwinkel Waanders in de Broeren, waar we ons hadden verzameld, tot voorbij het hotel op de Melkmarkt. Tussen de winkelpleinen door, gingen we achterlangs. We moesten door enkele schaduwrijke straatjes, met dichtgetimmerde ramen, scheuren in de muren, een enkel goedkoop eettentje en een massagesalon. De straat was niet kapot of smerig, afgezien van hier en daar graffiti op een blinde muur. Als het straks donker werd, zou er vast wel ergens in een portiekje gedeald worden, maar, hoewel je deze straatjes kon beschouwen als de achterkant van de façade, ging er geen enkele dreiging van uit. Natuurlijk niet. Dit was Zwolle en niet New York. Deze straatjes waren meer een decor dan een achterbuurt, een romantische versie bedoeld voor een leuke musical, zoals een Zwolse variant van de West Side Story. Het enige wat eraan ontbrak waren een paar spotlights om het goed uit te lichten.
En ineens zat die man daar. Op een kleine trap voor één van de huizen. In zijn eentje op een schijnbaar willekeurige plek. De man was groot en zwart. Hij hing met zijn hele gewicht half zittend, half liggend op de trap. Hij had een leren jas aan, een T-shirt en een spijkerbroek. Allemaal in de grootste maten. In zijn oren zaten kleine ringetjes. Hij zat er alleen maar en hij deed niets. Hij was het perfecte cliché van de veel te dikke, zwarte Amerikaan, die op een trap in zijn eigen buurtje, verveeld zit te kijken hoe de dag voorbij gaat.
Hij maakte de filmset compleet. Er kon nu elk moment uit één van de scheve deuren een hoofdrolspeler naar buiten stappen, waarmee de typische achterbuurt scène zou kunnen beginnen. Een ontmoeting, een transactie of een vechtpartij. De zwarte man was een decorstuk, dat zich halverwege de scene onopvallend zou verplaatsen.
We zullen het nooit weten, want wij liepen door, op weg naar het restaurant. Ook wij waren figuranten, verdwaalde toeristen in een achterafstraatje van Zwolle. Zodra we de hoek om waren, zou het verhaal beginnen.

Dit bericht is geplaatst in samenleven en getagd , , . Bookmark de permalink. Reacties en trackbacks zijn beide momenteel gesloten.