Doen

Alles wat je doet is onbelangrijk, maar het is erg belangrijk dat je het doet. Die uitspraak van Ghandi staat op een tegeltje dat bij ons op het toilet hangt. Het is voor mij een mantra geworden op die momenten dat cynisme en moedeloosheid mij overvallen. Als de complexiteit van de samenleving me zo aangrijpt dat elk handelen onnozel lijkt. Verlammende gedachte. Want hoe onnozel ook, het is erg belangrijk dat je het doet, aldus Ghandi.
Dus doe het gewoon, pep ik mezelf op. Als ik vind dat er geen zwerfvuil langs het fietspad zou moeten liggen, moet ik het zelf oprapen. Stoor ik me aan een fiets dwars op het voetpad, dan moet ik hem zelf rechtop langs de kant zetten. Wil ik een geschoren gazon, maai het dan! Waarom zou ik me laten weerhouden door de gedachte dat iemand anders het ook had kunnen doen, of erger nog: dat iemand anders het zou behoren te doen? De waarneming is nu eenmaal: ze doen het niet. Ze vinden het blijkbaar niet zo belangrijk als ik dat vind. Zeur dan niet. Doe het zelf.
Ik moest hier aan denken toen ik gisterenavond de TEDx-speech van Ed Anker (wethouder te Almere) hoorde over het beheer van de stad en wat er gebeurt als een burger spontaan iets in de openbare ruimte doet. Een boom planten, een trapveldje schoonhouden, of een plantsoentje wieden. Hij gaat niet mopperend in de wachtstand staan, omdat de gemeente het eigenlijk zou moeten doen. Nee, aan de slag.
En zie dan wat er gebeurt. Als een mens doet wat hij belangrijk vindt, krijgt hij volgers, ontstaan er clubjes, en is er ineens een beweging van gelijkgestemden, die samenwerken, iets moois ervan maken en samen plezier hebben. Het begint altijd bij ‘iets doen’. Doen wat onnozel lijkt, maar voor jou belangrijk is. Er is dan geen excuus om het niet meer te doen. Zo is deze blog ook ontstaan.