Dijk

Eenmaal op de smalle IJsseldijk bij Welsum kon de TomTom mij niet meer helpen. Hij zei dat ik was gearriveerd maar onderaan de dijk lagen de boerderijen in het donker. Huisnummers waren niet zichtbaar. De regen sloeg op mijn voorruit. De koplampen van anderen maakten me blind. Ik was al een keer mijn bestemming gepasseerd en vanuit het dorp weer teruggereden. Nu reed ik stapvoets over de dijk tot ik iets meende te herkennen, maar toen was ik er voor de tweede keer voorbij.
Ik zocht een plek om te keren. Bij de eerstvolgende oprit van een boerderij zette ik de auto in de achterruit. En toen ging het mis. Ik voelde hoe de kont van de auto onder mij wegzakte. Ik schakelde vooruit maar het was te laat. De auto raakte in een slip en zodra ik de rem losliet, gleed de auto verder naar beneden. Ik hing scheef en kon geen kant meer op.
Voorzichtig deed ik het portier open om te zien hoe het zat. Mijn linkerachterwiel was half weggezakt in het zompige talud van de dijk. Toen ik zeker wist dat de auto op de handrem zou blijven hangen, stapte ik uit. Aan de andere kant zag ik nu dat mijn rechterachterwiel ter hoogte van het dak van de schuur vrij in de ruimte hing. Ik had de schuinaflopende oprit van de boerderij helemaal gemist en was haaks van de dijk gereden. Het was een wonder dat ik niet al beneden lag.
Ik had nog meer geluk. Ik zag iemand lopen op het erf van de boerderij. ‘Help!’, riep ik. De man leek gewoon zijn weg te vervolgen, dus riep ik nog eens: ‘Help!’ Het klonk vrij kinderachtig, maar ik moest niet hebben dat hij me hier in het donker liet hangen. ‘Ja, ik heb je wel gehoord’, zei de man, ‘ik kom eraan.’
De boer kwam met een zaklamp de zaak inspecteren. Even later haalde hij zonder veel omhaal zijn trekker uit de schuur. Binnen een paar minuten trok hij me over de rand en zette me terug op de dijk. Opgelucht bedankte ik hem en vroeg hem meteen maar de weg. Het huis waar ik moest zijn, lag precies aan de andere kant van de dijk. Ik had helemaal niet hoeven keren.