Armoede

Hoe goed gaat het nu eigenlijk met Nederland? Voor ons, met een huishouden met twee inkomens, is deze vraag niet goed te beantwoorden. We eten en drinken wat we willen, kunnen we op vakantie als we daar zin in hebben en er zit elke dag diesel in de auto. Onze vrienden en kennissen lijken in dezelfde situatie te zitten, dus de gesprekken op de verjaardagen gaan niet over armoede, werkloosheid of schulden.
Ik moet het hebben van andere bronnen. Zo lees ik in de krant dat onze economie nauwelijks groeit. Het is een kwakkeleconomie; er is soms een beetje groei, soms een beetje krimp. Er zijn bijna 700.000 officiële werklozen. En dan tellen we nog velen niet mee die om andere redenen niet aan de slag komen. Het wordt volgend jaar nauwelijks beter.
Bij de gemeente Almere zijn we al vijf jaar aan het bezuinigen en ook het komend jaar blijven we dat doen. Dat heeft vooral veel gevolgen voor mensen met weinig inkomen. Alle vangnetten die met zorg, werk en participatie te maken hebben, worden dunner.
Tien procent van de Almeerse bevolking leeft onder de armoedegrens. Net iets meer dan het gemiddelde van negen procent in heel Nederland. En zo hoorde ik vorige week dat er in Almere ruim 1600 geregistreerde dak- en thuislozen zijn. Een onvoorstelbaar aantal, als je zelf lekker warm in je eigen keuken zit.
In mijn bevoorrechte situatie kan dit leed mij totaal ontgaan. Armen en zwervers, waarschijnlijk leven ze op een andere tijd, op een andere plaats en als ik ze al tegenkom herken ik ze niet.
Hoe goed gaat het nu eigenlijk met Nederland? Voor zo’n vraag moet ik terugvallen op rapporten en statistieken, maar dat zegt mij niets over de werkelijkheid. Niet in mijn eigen land, niet in mijn eigen stad.