Appelmoes

De achterburen besloten vandaag de mandelige appels te plukken, en dus stond er vanmiddag een emmer vol in mijn achtertuin. Dat is goed bedoeld, maar wij eten misschien een paar appels per week. Daarom besloot ik appelmoes te maken. Dat bestaat uit de volgende eenvoudige handelingen: appels schillen en in stukjes snijden. In een grote pan op laag vuur zetten met een beetje suiker en kaneel. Na een kwartiertje zijn de appels zacht en kun je het pureren of niet, laten afkoelen. Klaar.
Nu liggen er tien zakjes met appelmoes in de diepvries. Daar kan ik de komende tien weken wel mee vooruit. Dezelfde hoeveelheid appelmoes kost bij Albert Heijn ongeveer vijf euro. Daar kan ik niet tegenop. Al met al ben ik twee uur bezig geweest. Ook al kan ik voor dit werk natuurlijk niet mijn hoogste uurtarief rekenen, dan nog kun je gerust zeggen dat mijn biologische appelmoes uit gezamenlijke tuin ongeveer het tienvoudige heeft gekost.
Hier zie je de waanzin van de stadslandbouw waar veel mensen bij weg dromen. Natuurlijk is het romantisch: eigen appels uit eigen tuin, zelf plukken en zelf appelmoes maken. Maar het is een ontkenning van de rationele samenleving die we zijn geworden. Het is veel slimmer grote boomgaarden te hebben en grote appelmoesfabrieken met grote schilmachines en grote kookpotten. Dankzij massaproductie heeft de landbouw de bevolkingsgroei bij kunnen houden. Elke stadsbewoner een eigen appelboom is aandoenlijk, maar hij kan maar beter zorgen dat hij dicht bij een supermarkt woont en dat er genoeg landbouwgrond overbijft.

Dit bericht is geplaatst in samenleven en getagd , , . Bookmark de permalink. Reacties en trackbacks zijn beide momenteel gesloten.