Visitatie

In het onderwijs, in de gezondheidszorg en bij de politie kennen ze het fenomeen visitatie. Elke faculteit van de universiteit waar ik werkte, werd eens in de vijf jaar bezocht door een groep wijze mannen en vrouwen, die op basis van een zelfevaluatie en een paar goede gesprekken met medewerkers, studenten en wetenschappers, een oordeel gaven over de kwaliteit van de opleidingen en het onderzoek. Bij mijn vorige werkgever, de politie, was het ook normaal, althans toen er nog 25 korpsen waren, dat elk korps aan de hand van een kwaliteitsmodel zichzelf onder de loep nam en daarna door een visitatiecommissie kritisch werd doorgelicht. Het werkte heel louterend. De aanbevelingen van zo’n commissie wogen zwaar en zorgden voor minstens een paar speerpunten in het meerjarenbeleid. Na vijf jaar zal de volgende visitatiecommissie vragen wat er met de aanbevelingen is gedaan, en dat zet de organisatie aan het werk.
Bij de gemeente bestaat die systematiek niet, en waarom eigenlijk niet? Een dienst van een gemeente, is vergelijkbaar met een politiekorps. Natuurlijk evalueren we wel eens wat, of nodigen we een bureau uit om iets te onderzoeken, maar een systeem van geregelde visitatie, dat je in een cyclus van leren en verbeteren brengt, is er niet.
Gisteren heb ik bedacht om zelf een visitatie te organiseren voor de afdeling Communicatie. Ik heb behoefte aan een onafhankelijk oordeel of we de juiste dingen doen en of we de juiste dingen goed doen. En het lijkt me mooi om de eerste gemeentelijke afdeling Communicatie te zijn die wordt gevisiteerd door een externe commissie met deskundigen. Als dit in Almere goed lukt, dan hoop ik dat andere gemeenten dit voorbeeld gaan volgen. Ik denk dat we daarmee ons vak een dienst bewijzen. Hoe kritischer we voor onszelf zijn, hoe beter we worden en hoe duidelijker het is, dat een professionele organisatie niet zonder ons kan.