Vergeten

In mei van dit jaar kreeg een Spaanse man gelijk van het Europese Hof dat Google niet langer mocht verwijzen naar oude artikelen uit de jaren negentig waarin zijn naam voorkwam. De rechter oordeelde dat de informatie wel beschikbaar mocht blijven op internet, maar dat men er niet naar mocht verwijzen. Na de uitspraak, haalde Google de link uit haar index. Als je nu de naam van de Spaanse man zou googelen, vind je de artikelen niet meer. De rechter vond dat de man het recht had om vergeten te worden.
Het is een tegengeluid in een wereld waarin vele mensen het internet gebruiken om juist niet vergeten te worden. Velen zetten net als ik elke dag berichtjes op Twitter en Facebook, maken eigen webpagina’s, filmpjes of blogs. We willen gelezen en gehoord worden. We willen dat Amazon.com of Wehkamp.nl ons herkent en vinden het fijn dat we niet steeds onze gegevens in hoeven te tikken en meteen de juiste aanbiedingen krijgen.
Gisteren maakte Google bekend dat ze een datacentrum gaat bouwen in Noord-Groningen van tweeëntwintig voetbalvelden groot. Google heeft het grootste geheugen van de wereld nodig. Alles wat ik zoek of ooit gezocht heb, van draadloze printers tot usb-sticks, van voetbaluitslagen tot hotels, leggen ze vast. En dat doen ze ook van de zeven miljard anderen op deze wereld. Zo ontstaat er een gegevensberg waar ze prachtige gangen in kunnen graven en adverteerders mee kunnen werven.
Men zal mij niet snel vergeten. Ik ben op vele sites bekend met naam, adres en soms zelfs creditcardgegevens, en ik heb echt niet de algemene voorwaarden gelezen voordat ik er met een vinkje mee akkoord ging. Op een dag gaat het een keer fout en komen mijn gegevens in handen van iemand met kwade bedoelingen. Misschien stap ik dan ook naar de rechter en verwijs ik naar de jurisprudentie van het Europese Hof. Op een dag eis ik net als de onbekende Spaanse man mijn recht op om vergeten te worden. Onthoud dat!