Vergadering

De trein naar Utrecht vertrok spontaan een minuut eerder, waardoor ik een half uur te laat was. De vergadering was in stadskasteel Oudaen aan de Oudegracht met een marmeren trap en grote kamers met lambriseringen en houten vloeren. Aan de tafel in de verder lege Couwenhovezaal zaten zes vrouwen en drie mannen. De voorzitter kwam van de communicatieafdeling van een grote organisatie in Den Haag. Mijn collega’s uit de Haarlemmermeer en Zaanstad zaten tegenover haar. Die van Rotterdam en Tilburg zaten aan de hoeken. Net als ik uiteindelijk, maar ik was dan ook te laat. De vraag van de middag was: wat kunnen we voor elkaar betekenen?
Dit was een gezelschap van communicatie-deskundigen. Dat zijn mensen die liever praten dan luisteren. Ik hoor daar zelf ook bij. Zodra iemand een paar zinnen zei, vond één van de anderen wel weer een haakje om even te onderbreken. Het gesprek stuiterde tussen de hanenbalken zonder dat we veel opschoten. Soms wilde iemand zijn betoog per se afmaken, ook al sprak iemand anders er doorheen. In de echo kon dan niemand er nog een touw aan vastknopen. Ik zat ondertussen aan de koffie met een plakje cake en wachtte op een natuurlijk moment om ook eens het woord te nemen.
Dat moment kwam toch nog onverwacht toen de voorzitter iets aan mij vroeg: ‘En Paul, hoe zit jij er in?’ ‘Nou…’, zei ik en liet een stilte vallen om maar zeker te zijn dat iedereen luisterde, ‘wat ons betreft moet het allemaal van onderop.’ Ik sprak zo langzaam mogelijk om de galm geen kans te geven. ‘Dus we kunnen wel wat ervaringen uitwisselen, maar van een gezamenlijke aanpak kan natuurlijk geen sprake zijn.’
Eigenlijk kon ik nu naar huis. Alles wat hierna nog gezegd zou worden door wie dan ook inclusief mijzelf, zou daar nog weinig aan toevoegen. Maar meteen opstappen was onbeleefd. Bovendien was er nog een drankje met bitterballen gepland op het Utrechtse terras en op dat punt wilde ik geen spelbreker zijn.