Vakantiefoto

Op het terras van het café onderaan de skipiste zit een groep Japanners in strandstoelen in de zon. Ze lachen zich rot om twee Fransen die in een soort koeienpakken naar beneden komen, wit met zwarte vlekken en een roze uier ter hoogte van het kruis. Eén van de Japanners trekt de stoute schoenen aan en roept: ‘Hé guys, picture’. Hij wil samen met de twee cowboys op de foto en dat vinden ze prima. De beelden worden meteen getweet en gefacebookt, zodat familie en vrienden in Japan kunnen meeleven met zijn avonturen in Europa.
Het is niet eens zo lang geleden dat ik na de vakantie een rolletje naar de fotoservice bracht. ‘Gegarandeerd binnen 1 uur klaar’. Op de eerstvolgende zondagmiddag kon ik die dan aan mijn moeder laten zien, die er echt even voor ging zitten. Een reünie van het vakantiegezelschap was nodig om de foto’s van iedereen te bekijken en je nabestellingen te doen. Wat nog een hele klus was met per persoon een nummerlijst van de bijbehorende negatieven, waarmee je terug naar de fotozaak moest. Als iedereen er een beetje vlot mee aan de gang ging, dan had ik binnen een paar weken mijn setje vakantiefoto’s bij elkaar, maar soms kon het maanden duren.
Ik voel hierbij geen enkele nostalgie. Ik plak allang geen foto’s in albums meer. Alle herinneringen aan vakanties en evenementen zitten nu in de digitale verzamelmap C:/documenten/afbeeldingen. Af en toe trek ik mijn fototoestel leeg en komt er een submapje bij: Verjaardag2006, Carnaval2007, Wintersport2010, enzovoort. Ik neem niet de moeite om dat verder te ordenen of van onderschriften te voorzien. Foto’s die ik met de smartphone maak, worden onmiddellijk gedeeld en meestal niet. Het verzamelt zich in de ‘cloud’ of op de tijdlijnen van Facebook. Foto’s zijn niet exclusief meer. Ze hebben hun bijzondere magie verloren. Ook de jongens in de koeienpakken zullen zichzelf niet terugzoeken op de verder onbegrijpelijke tijdlijn van de Japanner. Zij zijn hem allang vergeten en maken inmiddels tientallen foto’s van elkaar met grote glazen bier tussen de uiers.

Dit bericht is geplaatst in communicatie en getagd , , . Bookmark de permalink. Reacties en trackbacks zijn beide momenteel gesloten.