Twitternut

Nu ik elke ochtend een tweet verstuur om deze tekst onder de aandacht te brengen, kijk ik zelf ineens consequent naar de tweets van anderen. En zo zag ik gisterenochtend de volgende waarschuwing: “Als je nu of over een uur op de fiets naar je werk/school gaat is het winterjassen weer. Gevoelstemperatuur maar 2 graden.”
Ik zat nog aan mijn ontbijt en buiten scheen een ochtendzonnetje. Het leek helemaal niet koud. Toch was het mij meteen duidelijk dat dit een serieuze waarschuwing was. We zitten aan het begin van de herfst. Tussen de ochtend en de middag zit dan minstens een jas. En deze twitteraar was waarschijnlijk net op zijn werk gearriveerd en sprak uit ervaring.
Nu vond ik de winterjas wel wat overdreven, dus ik koos voor de tussenjas. Wel wat dikker dan de zomerjas van eergisteren, maar ook weer niet geschikt voor de wintersport. Met mijn colbert daaronder en met een beetje stevig doortrappen heb je het dan niet koud. Uit het gangkastje dook ik mijn muts en handschoenen op, want erger nog dan een koud lijf, zijn koude handen en koude oren.
Zo fietste ik voor het eerst in oktober weer als een parmantige tuinkabouter naar mijn werk. Om mij heen zag ik het grote lijden. De hoofden diep in kragen. Bibberende zomerjasjes. Koude handen die om en om wisselden van stuur naar jaszak en vice versa. Zij hadden duidelijk de waarschuwingstweet gemist en reden onbeschermd rond. Ik voelde me ineens een modern mens die alle geavanceerde media benut om goed geïnformeerd van huis te gaan. Ik kreeg het er warm van, in mijn tussenjas.