Thrombus

De promovendus komt als laatste de zaal in geflankeerd door zijn twee paranimfen. Hij stopt even in het midden waar hij met een kort knikje de Rector Magnificus groet, voordat hij doorloopt naar het katheder. De oude Rector stelt voor dat iedereen nu gaat zitten. Alleen de promovendus staat, met zijn rug naar het publiek, tegenover de commissie van acht hooggeleerde heren. Vanaf de gelambriseerde wanden van de grootste Faculteitszaal op de eerste verdieping van het Academiegebouw in Utrecht kijken veel van hun voorgangers toe. De verdediging kan beginnen van het proefschrift over de karakterisering van bloedstolsels en herseninfarcten. De Rector, wiens vakgebied dit niet is, geeft het woord achtereenvolgens aan een neuroloog, een epidemioloog, een patholoog, een radioloog en een geneeskundige.
Al snel is er voor mij geen touw meer aan vast te knopen als het gaat over ‘de referentiewaarde van de arteriële input functie’ en de ‘hybride iteratieve algoritme gereconstruceerde CTA-beelden’, ook al had ik vooraf nog een poging gedaan de Nederlandse samenvatting van het proefschrift te begrijpen. Dit zijn vakbroeders onder elkaar, die met elkaar een taal hebben ontwikkeld als een dialect, dat mij doet denken aan mijn eerste jaar in Zuid-Limburg. Om elkaar goed te verstaan noemen ze een verstopping een occlusie, een stolsel een thrombus, en een ontstopping een recanalizatie.
In de geneeskunde is het levensbedreigend als ze elkaar in Jip-en-Janneke-taal proberen te overtuigen. De promovendus krijgt meteen kritiek als hij een stolling met veel rode bloedlichaampjes een rode thrombus durft te noemen. Dat is onjuist, volgens de patholoog, omdat die term is bedoeld voor echt donkerrode thrombussen. Dat is het moment waarop de Rector zich een inhoudelijk opmerking veroorlooft: ‘Laten we ze dan maar roze noemen.’ Hoe voor de hand liggend ook, hij wordt hartelijk uitgelachen. Daarna gaat het weer vrolijk verder over extracraniale stenosen en collaterale circulatie en zie ik de Rector af en toe een beetje scheef in zijn stoel wegzakken. Zijn verlossing en die van de promovendus komt als de pedel eindelijk aan de deur rammelt en het verlossende woord spreekt: Hora est!