Skilift

Het is niet wat je zou noemen ‘gezellig’ op de skipiste. Mensen bemoeien zich niet met elkaar. Pas als er iemand valt, dan verenigen zich de passanten rondom het slachtoffer en worden ski’s, handschoenen en mutsen aangereikt, zover die op de piste zijn rondgeslingerd. Verder zijn er aanvaringen die zich oplossen in een verontschuldiging (sorry!) of een verwijt (eikel!). Er is geen contact totdat je in de rij voor de skilift staat of met elkaar in een cabine belandt, waar je even je bril en je helm af kunt doen, de rugzakken kunt openen en de Sultana’s kunt delen. Het gesprek concentreert zich in alle Europese talen rondom drie vragen: ‘Waar kom je vandaan?’ ‘Hoelang zijn jullie hier al?’ en ‘Hoe lang blijven jullie nog?’ Als de hele liftcabine die drie vragen heeft beantwoord, is het eindpunt wel ongeveer bereikt en gaat ieder weer zijns weegs.
Gisterenmiddag zat ik met een ouder Belgisch echtpaar in de lift. Ze waren zo druk met elkaar in gesprek, dat ik maar even niets zei. Na een paar minuten was het te laat om nog te laten merken dat ik Nederlands sprak en alles tot nu toe had verstaan. Hun gesprek draaide om de route. De vrouw had een plan, maar wat de vrouw ook op de plattegrond aanwees, hij kon alleen maar verzuchten dat hij zijn leesbril niet bij zich had. Ondertussen bleef hij zijn best doen iets te ontcijferen. Het was duidelijk dat hij gewend was de weg te wijzen en niet zomaar achter zijn vrouw aan wilde skiën. Ik nam part noch deel aan deze situatie en staarde maar een beetje door het raam naar buiten. Zijn ergernis nam toe, maar zij bleef hem geduldig uitleggen wat ze wilde. ‘Kijk dan gaan we zo.’ ‘Hoe? ‘En dan nemen we die van gisteren.’ ‘Ja, maar hoe komen we daar dan?’ Enzovoort. Bijna boven gaf hij het op en keek hij naar mij alsof hij steun zocht. Ik vond dat ik nu wel iets kon zeggen: ‘Uw vrouw heeft gelijk, u komt hoe dan ook beneden.’ Op dat moment gingen de cabinedeuren open en gold weer de wet van de skipiste.