Schaduw

Ik zie hem voor het eerst. De man is groot en geweldig. Zeker twee meter lang en een meter breed. In alles wat hij doet en zegt, zit de toon van succes, van zelfbewustzijn en zelfvertrouwen. Het zit hem in de kleur van zijn gezicht, dat egaal bruin is, zelfs nu in de winter. Het zit hem in de kin die iets omhoog staat en waarmee hij lijkt te wenken.
Hij praat zacht als hij wil overtuigen, wat hij altijd wil, zodat ik naar hem toe moet buigen om hem te horen. En hij construeert volzinnen waarin ik makkelijk verdwaal. Zijn blik is doordringend als hij spreekt waardoor ik weg wil kijken. En hij kijkt glazig als hij luistert waardoor ik zenuwachtig mijn eigen tekst verhaspel.
Zijn buik staat iets naar voren, als teken van een goed leven. Het is niet vadsig, wat het bij een ander zou zijn, maar corpulent, wat vooral de overvloed benadrukt en de grandeur van zijn voorkomen. Een buik van trots. Het zit hem niet in de weg.
Zijn pak is op maat, het overhemd modern, met een kleurrijk design in de boord en hippe knopen. Ik kan het niet laten om naar zijn sokken te kijken. Zelfs die zijn onberispelijk van snit en kleur. Zijn schoenen Italiaans, natuurlijk. Hij is een wandelend voorbeeld van goede doen en goede smaak.
Het probleem is dat ik hem niet mag. Zonder enig argument, zonder enige aanleiding. Dat heb ik soms. Ik heb maar een paar seconden nodig om een hekel aan iemand te krijgen. Hij kan er niets aan doen. Misschien vind hij zichzelf een aimabele man en is hij dat voor anderen. Niet voor mij.
Ik weet het wel. Ik herken heus wel het patroon van mijn gedachten, de bozige opwinding over deze figuur, en ik besef hoe alles omkeerbaar is. Het is de beschrijving van mijn schaduw. Alles wat ik van hem denk, gaat in essentie over mij.