Rondje

We lopen via de parkeergarage van het stadhuis, langs de hogeschool en het ziekenhuis, richting het Weerwater. Mijn collega en ik hadden dit een paar dagen geleden afgesproken: voor een goed gesprek was het beter het kantoor te verlaten en een wandeling te maken, want als je wandelt gaat het spreken vanzelf. Al te lang was het tussen ons stil geweest. Zonder een goed gesprek zou onze relatie stroef blijven. Als we maar een keer de tijd hadden om ons hart te luchten, elkaar iets beter te leren kennen, misschien beter te begrijpen.
Vanuit het stadhuis ligt een rondje Weerwater voor de hand. We gaan rechtsom. Vanaf het ziekenhuis over de Esplanade, langs de stadsschouwburg en daarna langs de Mediamarkt en de kleine haven. We nemen de weken door. Als we Stedenwijk achter ons laten, en nog voordat we bij de waterskibaan zijn, komen de ergernissen. Over de organisatie, de gebrekkige samenwerking, de bureaucratie, over afdeling zus en afdeling zo. ‘Er is zoveel gedoe.’ We uiten onze frustratie, want niets lijkt te deugen, maar de wandeling maakt ons rustig en bewust van de tijd. Tijd als een vriend. Ook Almere is niet op één dag gebouwd.
We komen bij Atlantis. Een restaurant op de bodem van de Zuiderzee met de naam van een verzonken stad. We zien tussen de bomen door de skyline van Almere zich weerspiegelen in het Weerwater. Het is een glorieus beeld, dat we zo vaak hebben gezien, al velen malen gefotografeerd, gefilmd en getekend. ‘Kijk daar ligt onze stad!’, zeggen we tegen elkaar. We zijn onder de indruk. ‘Ondanks al ons gedoe, is die stad er toch maar gekomen’, zegt mijn collega. Dan lopen we weer verder richting de A6, komen langs enkele grote bedrijven en daarna langs de stadsvilla’s aan het smalle gedeelte van het meer. Het gesprek is levendig en gaat over alles wat we nog voor elkaar willen krijgen. We zetten er stevig de pas in. Terug in het stadhuis is het weer glashelder waar we het allemaal voor doen.