Puber

We stonden met zo’n honderd verschillende beroepen op de vloer van de topsporthal in Almere Poort. Er waren al zo’n achthonderd leerlingen langs geweest en we waren bezig met de laatste driehonderd. Tot nu toe hadden mijn collega en ik acht pubers met moeite kunnen interesseren voor ons vak. De meesten liepen ons straal voorbij, richting politie, leger, fotograaf of woninginrichter. Ondanks onze mooie folder ‘Wie wil communiceren in de vetste stad van Nederland?’
Wij deden ons best de taal van het opgroeiende kind te spreken, maar wat een communicatieadviseur nu precies deed, bleef voor de meesten een raadsel. En ‘gemeente’ klonk ook al niet erg cool. ‘Schrijven? Dat doe ik niet hoor?’ Een website maken? ‘Nee, saai!’ Aan het eind van elke ronde kregen we de overblijvers aan tafel die nog geen stage hadden kunnen bemachtigen. ‘Ik wilde schoonheidsspecialist, maar die was vol, kan ik bij jullie?’ Er kwam ook een verliefd stel, voor wie het vooral belangrijk was om de stage samen te doen.
Van de meer dan duizend vmbo-leerlingen heb ik er nu, een dag later, maar één onthouden. Hij had als enige ‘Gemeente Almere, afdeling Communicatie’ op zijn verlanglijstje gezet. Een smalle donkere jongen, niet al te groot. Hij gaf een hand, durfde me nauwelijks aan te kijken, maar stelde zich wel netjes voor. Hij wilde weten wat hij kon verwachten als hij een ochtend bij ons op stage kwam.
Eindelijk iemand die bewust voor ons kiest, dacht ik en ik ging los. Alles legde ik hem uit. Over schrijven en websites, over woordvoerders en pers, over organiseren en presenteren, over folders, posters en marketing. Hij knikte ongeduldig, alsof hij het allang had begrepen. ‘Ja, ja, dat wil ik’, zei hij, en het leek niet dat hij er verder veel woorden aan vuil wou maken. Ik kreeg zijn zelfgemaakte visitekaartje en ik plakte een groene stikker op zijn jas. ‘Nou, dan zie ik je 6 maart.’ Hij ging er snel vandoor. Ik keek hem na. Had ik nu iemand gewonnen of verloren voor het vak?