Nieuws

Wat is het nieuws? Die vraag hield me bijna vijftien jaar dag in dag uit bezig. Bij de politie, begin deze eeuw, lazen we ’s ochtends met de afdeling alle kranten en maakten we zelfs een knipselkrant voor de rest van het korps. We brachten zo buiten naar binnen, zoals dat heet, één van de taken van een afdeling Communicatie.
Er waren in die tijd speciale bedrijven die knipselkranten konden maken, maar daar maakten we geen gebruik van. We wilden een eigen gevoel bij het nieuws houden; elk bericht hadden we letterlijk even in onze handen. Die knipselbedrijfjes zullen nu wel verdwenen zijn, want wie heeft er nog behoefte aan een knipselkrant?
De afgelopen jaren had ik een Google-Alert voor Almere. Alles wat over Almere door Google werd geïndexeerd, kreeg ik automatisch in mijn mailbox. Dat waren tientallen berichten per dag. Vrijwel niets dat in de media over Almere verscheen, ging zo aan mij voorbij. Daarna kwam op de afdeling een speciale web-applicatie om media-analyses te maken. Op een paar zoekwoorden kreeg je niet alleen de officiële mediaberichten binnen, maar ook alles wat er op Twitter, Facebook en andere social media over het onderwerp werd gezegd. Je kon grafieken en piecharts maken om de positieve en negatieve berichtgeving in één oogopslag te zien.
Nu werk ik niet meer voor de communicatieafdeling. De laatste ontwikkelingen op dat gebied gaan aan mij voorbij. En tegenwoordig gaat ook het nieuws aan mij voorbij. Mijn Google-alert heb ik uitgezet om mijn mailbox te ontlasten. Ik kan de plaatselijke krant en de lokale omroep zomaar een paar dagen missen. Waar ik werk, op de vierde verdieping van de B-vleugel van het stadhuis, komt de buitenwereld mondjesmaat binnen.
Dit is het dus hoe een gewone sterveling de wereld ervaart. Sinds ik niet meer bij de afdeling Communicatie werk, ontbreekt het dagelijks ritme van de affaire, de opwinding en de verontwaardiging. Almere lijkt ineens een oase van rust.