Kerstkaart

Het is al Tweede Kerstdag en ik heb nog geen kerstkaart verstuurd. Het zal er misschien nog van komen, maar dan is het een Nieuwjaarswens. Ook mooi natuurlijk, maar mosterd na de maaltijd.
Elk jaar is het even doorzetten om de kerstkaarten op tijd de deur uit te krijgen, terwijl je toch zou denken: kleine moeite, groot plezier. Even samen aan de keukentafel het hele adresboekje doornemen, kopje koffie erbij, en schrijven maar.
Het is er niet van gekomen.
Ondertussen vallen de kerstkaarten al vanaf begin december bij ons in de bus. De tantes uit Limburg zijn meestal het eerst en vanaf dat moment krijgen we er elke dag wel één. Met elke kaart groeit het schuldgevoel, want deze lieve mensen rekenen op een kaartje terug.
Even speelden we met de gedachten om een digitale kaart te sturen. Gewoon met één druk op de knop via de mail. Of zoals ik ook wel heb gezien, een algemene kerstgroet naar alle vrienden van Facebook en alle volgers op Twitter. Dat was zowel ecologisch als economische verantwoord geweest, maar daar hadden die tantes uit Limburg bijvoorbeeld niet veel aan gehad.
En dat is ook niet de essentie van een kerstkaart. Die moet handgeschreven zijn, liefst een beetje origineel en persoonlijk. Die moet je uit een enveloppe kunnen halen en op een prikbord kunnen hangen, of in een Kerstboom, of in een lange slinger door het huis. In de meeste huizen waar ik deze dagen kom is het onderdeel van de kerstversiering.
Tot op heden hebben we daar niet aan bijgedragen. Onze Kerstkaarten liggen nog in de uitverkoopbak bij de Bruna. Ik geef het maar eerlijk toe: we hebben ze zelfs nog niet in huis en dus ook de kerstzegels niet. Beetje laks allemaal.
Het zal er heus nog wel van komen, maar mocht dat niet zo zijn, dan wens ik iedereen hier op de ochtend van Tweede Kerstdag nog gauw even een welgemeend ‘Fijne Kerstdagen en een Gelukkig Nieuwjaar.’