Kantoorverdriet

Mijn werkkamer op de vierde verdieping van de A-vleugel van het stadhuis van Almere is een uitdragerij met veel vergane communicatieglorie, overjarig drukwerk en een ventilator die het niet meer doet. Er staat een bureau met een terminal erop omringd door papier en kantoorbenodigdheden. En ik heb een grote tafel met acht stoelen voor de goede gesprekken. Ooit lag er op die grote tafel alleen ‘Het boek met alle antwoorden.’ Dat boek gaat inmiddels schuil onder een grote stapel literatuur en lectuur, folders, tijdschriften en kranten. De archiefkast met de schuifdeuren krijg ik nog met moeite dicht, terwijl ik 99% van wat erin staat niet meer gebruik. Op de kast ligt nog een doos wijn, die ik als ambtenaar twee jaar geleden eigenlijk niet had mogen aannemen en die ik altijd nog een keer wil verloten. In een hoek staan een papierbak, een prullenbak en een stapel smoezelige perspexplaten met de huisstijl van de stad. Tot op heden krijg ik nog weinig commentaar op deze demonstratie van hechting en chaos. Misschien ook omdat de rest van de communicatieafdeling op een enkele uitzondering na, ook niet erg opgeruimd voor de dag komt.
Als er al commentaar komt op de staat van mijn werkkamer, dan is dat meestal de verzuchting dat een wezenlijke managementtool mij ontbreekt. Tissues. Dat gemis valt pas op als je ze tijdens een goed gesprek dringend nodig hebt, maar dan is het al te laat en zit er niets anders op het gesprek te onderbreken en een rol wc-papier te gaan halen. Niet erg efficiënt. Daarom hoort iedere manager het op zijn tafel te hebben staan: een grote doos met tissues voor het plengen van de tranen. Er is nu eenmaal veel kantoorverdriet, niet in de laatste plaats dankzij de managers. Het begint met brandende ogen, een loopneus, soms een versnelde ademhaling. Het gaat vaak gepaard met boosheid, frustratie of onbegrip. Het kan overigens ook zonder die emoties. De laatste tijd overvallen mij zelf enorme niesbuien en barst ik regelmatig om onverklaarbare redenen in tranen uit.