Het geld is op

Ik zit in het bedrijfsrestaurant van de gemeente Almere op een donderdagavond, een uur voordat de Politieke Markt begint. De gemeenteraadsleden komen zo van hun werk hier naar binnen gestapt, eten snel wat, en moeten dan om zeven uur bij één van de vier vergaderingen aanschuiven. Verder zijn er bestuurders, raadsadviseurs en ambtenaren. Sommigen ambtenaren hebben een rol vanavond, zitten naast de wethouder, of zitten in de zaal om per partij de bezwaren of steunbetuigingen te noteren. Er zijn ook ambtenaren, zoals ik, die deze avond te baat nemen om nog even fijn een paar uur door te werken en straks om half tien bij de plenaire zitting aan te sluiten.
Aan de tafels gaan de gesprekken uitsluitend over werk. Het is een ideaal moment om vanuit alle hoeken van de organisatie de verhalen op te halen. Ik hoor iets over stadsreiniging, over cultuur, over de werkgelegenheidscijfers, over de Floriade, over Almere Poort, over vergunningen en handhaving, over stadsdeel zus en wijk zo. Het is eigenlijk net twitter, maar dan live.
De meeste gesprekken eindigen in mineur. ‘Maar, daar is geen geld voor.’ Of: ‘we hebben de mensen niet’. ‘Goed idee, maar wie gaat het doen?’ De economische crisis houdt ons in de greep. En volgend jaar wordt het nog minder. Banen verdwijnen, maar taken niet. Het geld is op, maar de ambitie niet. De begroting die de Raad deze weken bespreekt, gaat vooral over geld dat er niet meer is.
Ik zoek naar quotes en soundbites. Welke boodschap heeft de Raad voor de bewoners van Almere? De broekriem is al zo vaak aangehaald. Daar kun je niet mee aankomen. En na het zuur, is het zoet helemaal niet zo vanzelfsprekend. We varen al jaren scherp aan de wind, nu het economisch tij voor de zoveelste keer tegenzit. Het geld raakt op, maar de metaforen ook.