Donderdag

Vanmiddag ging het licht echt even uit. Ik was zo moe, dat ik geen nieuwe informatie meer kon opnemen. Mijn hele dag hing van halfuurtjes en uurtjes aan elkaar, waarop ik geen moment alleen was. Steeds maar wisselen van onderwerp: de structuurvisie, de opleiding omgevingsanalyse, de personeelszorg, de jaarplanning, de nieuwe website, de marketingcampagne, het piketoverleg, de begroting…. Mijn laatste gesprek met de directeur Citymarketing ging bijna fluisterend, omdat op het eind van de dag elk extra geluid te veel inspanning lijkt te vergen. Mijn stem krijgt iets lijzigs en slooms. Dat is het signaal van uitputting. Dan kan ik het echt niet meer opbrengen om verstaanbaar te spreken. Het klinkt daardoor wel interessant, een beetje als Marlon Brando in de Godfather, maar het is gewoon gebrek aan energie.
Om zes uur stond ik bij de lijft naar beneden en iemand vroeg of ik soms een zware dag had gehad. Je kunt het dus ook aan de buitenkant zien. Ik sta wat krommer dan normaal, mijn gelaat is meer gegegroefd, de ogen hangen op half zeven en ik staar maar wat in het oneindige.
Achteraf is de verklaring altijd simpel: stress. Hoe meer ik ’s ochtends tegen de dag opzie, hoe vermoeider ik ’s avonds ben. Het gaat dus niet eens om de werkelijke fysieke inspanning op zo’n dag. Ik doe namelijk niets anders dan praten, denken, schrijven, zoals iedere dag. Het is puur de innerlijke dialoog, de concentratie en de faalangst, die me volledig uitputten. Het is alles waarop je zelf geen grip hebt, dat je het meest vermoeid. En dan ook geen ontspanning in zo’n dag. Geen moment even naar buiten. Rustig lunchen is er niet bij; boterhammetjes worden tussen de gesprekken door weggewerkt met koffie uit de koffieautomaat.
Gelukkig is er deze donderdagavond in augustus nog geen bijeenkomst van de Gemeenteraad, zoals normaal, want dat had ik niet meer kunnen opbrengen. Vandaag kan ik gelukkig om zes uur naar huis. Het enige waarnaar ik verlang is een uurtje de ogen dicht, stil en alleen, zonder enige verplichting, even slapen en daarna ben ik weer het mannetje, en kan ik nog een stukje schrijven.