Acquisitie

Om half elf waren ze er al. Een kwartier te vroeg. Ze zaten in de grote draaistoelen te wachten. Een jonge blonde vrouw en een iets oudere man. Allebei goed gekapt en gekleed. Zij was de expert. Hij was de baas. Ik stelde me voor en liet weten dat het nog een paar minuten zou duren, voordat we bij mijn collega naar binnen konden.
De man was gewend de controle te hebben. Hij noemde mijn naam in de eerste twee zinnen die hij uitsprak. ‘Fijn je te ontmoeten, Paul.’ ‘En wat is je functie, Paul?’ Daarbij keek hij mij recht aan, alsof hij naam en gezicht definitief in zijn geheugen wilde prenten. Ik voelde me ongemakkelijk en richtte me daarom tot de vrouw: ‘Wat brengt jullie naar Almere?’
Niet dat ik het antwoord niet wist. Ik had van te voren hun namen gegoogled: ze kwamen van een gerenommeerd communicatiebureau. De vrouw wilde antwoord geven, maar de man was haar voor. ‘Dat zal ik je vertellen, Paul. We waren twee weken geleden bij de Vaste Kamercommissie en daar heeft mijn collega hier een goed verhaal gehouden en nu willen we dat ook graag met jullie delen.’ Alsof hij ons nu al een dienst bewees.
Even later konden we naar binnen en begon het acquisitiegesprek. Ik schonk de koffie in en toen kon de man zijn hele verhaal doen. ‘Hoe interessant de ontwikkelingen waren. Zeker met de sociale media. En hoe cruciaal communicatie was.’ Vervolgens gaf hij het woord aan de expert. ‘Hoe het was bij een crisis en hoe groot de informatiebehoefte dan was. Zij had daar in B. veel ervaring mee opgedaan.’
Na vijfentwintig minuten klopte de secretaresse op de deur en was de tijd om. Ik begeleidde de man en vrouw terug naar de lift. ‘Heeft het u gebracht wat u er van had verwacht?’, vroeg ik. ‘Een prima gesprek, Paul, het was reuze interessant.’ ‘Goed om te horen’, zei ik. Met bewondering voor hun zelfvertrouwen en doorzettingsvermogen, nam ik afscheid. En als een soort troostprijs gaf ik ze mijn laatste visitekaartje.